Vísindaskáldskapur

Ég las vísindaskáldsöguna The Trancendence eftir Steven Baxter um daginn þar sem mannkynið hafði þróað með sér þann eiginleika að deyja ekki ellidauða. Þar voru hnettir Vetrarbrautarinnar fullir af fólki sem var einhver hundruð þúsunda ára gamalt. Í þeim heimi var gríðarlegri orku varið í að fyrirbyggja hina ólíklegustu hluti í bókstaflegri merkingu. Meðal annars voru geysiöflug vopn til að eyða loftsteinum og halastjörnum.

Ástæðan fyrir því að menn munu ekki leggja í gríðarlegan kostnað af svona aðgerðum er í fyrsta lagi sá að stjarnfræðilega litlar líkur eru á að svona hendi á lífstíð nokkurs einstaklings eins og mannkynið er í dag. Einstaklingum hættir til að hugsa fyrst og fremst um eigin velferð og allra nánustu niðja og þess vegna er ekki miklum lífsgæðum fórnað í að byggja svona varnir. Í öðru lagi þá myndi fólk í dag tapa mun færri væntum ólifuðum árum en þeir sem t.d. myndu ekki deyja ellidauða og því ekki hundrað (milljón ára) í hættunni ef lofsteinn bankaði upp á á morgun. 

Ef planið er að bjarga mannkyninu frá mögulegri útrýmingu væri eflaust ódýrara og öruggara að vinna að því að koma upp sjálfbærri mannabyggð á tunglinu eða mars í stað þess að treysta á að einhver ofurvopn bjargi okkur frá hverskonar loftsteinum eða halastjörnum. Ég legg til að menn sýni smá metnað í þessu!                          

Komið verði í veg fyrir árekstur smástirna