Það á enginn rétt á launum

1. Þegar fyrstu frummennirnir hittust og skiptu á spjóti fyrir kjötlæri átti hvorugur þeirra kröfu á að hinn um að ganga til vöruskipta né hvaða endurgjald kæmi í staðinn. Samningurinn komst á ef báðir töldu sig betur setta eftir samninginn en fyrir hann.

2. Ofangreint prinsipp breytist ekkert við það að mönnum fjölgi eða ákveði að búa nær hverjum öðrum. Hverjum manni á að vera frjálst að ráða hvort hann gangi til valdbeitingarlausra samninga og einnig hvað hann samþykkir að láta af hendi í skiptum fyrir hvað. 

3. Sé mönnum frjálst að semja um hvað sem er við einn mann hlýtur sama regla að gilda um næsta mann. Þess vegna er mönnum t.d. frjálst að skipta á kjötbita fyrir spjót við einn mann en kjötbita fyrir loðfeld við annan mann og kjötbita fyrir vinnuframlag við þann þriðja. Samningar þurfa með öðrum orðum ekki allir að vera eins.

4. Það skiptir heldur engu máli fyrir gildi ofangreinds grundvallaratriðis hvort annar samningsaðili er karl, kona, vélmenni, lögaðili eða geimvera. Kjarninn er enn sem fyrr sá að engri nauðung er beitt og báðir aðilar telja sig betur setta fyrir samning en eftir.

5. Af öllu framansögðu leiðir að það á enginn siðferðislegan rétt á því að fá tiltekin laun. Ekki frekar en að fyrirtæki eigi siðferðislegan rétt á því að fá tiltekið vinnuframlag frá fólki. Það verður einfaldlega að semja um slíkt.

6. Niðurstaðan er því sú að það eru ekki brot á réttindum (er ekki að tala um lagaleg réttindi hér heldur siðferðisleg) neins manns eða hóps manna að vera með lægri laun en aðrir menn eða hópar manna.

Óútskýrður launamunur kynjanna 10-12%