Líkingamál

Það er kominn tími til þess að einhver segi það.

Hvað er málið með umræðuna á Íslandi um efnahagsmál. Sama hvort það er á útifundum, í sjónvarpsviðtölum eða þakkarræðum á Edduverðlaunahátíðum.

Endalausar bannsettar líkingar.

Um 90% af tíma þeirra sem tala um þessi mál fer í að röfla um allskonar myndlíkingar á því að ríkisstjórnin, Geir H. Haarde forsætisráðherra, Seðlabankinn eða Fjármálaeftirlitið hafi ekki staðið sig og að ráðherrar eða æðstu menn ríkisstofnanna eigi að víkja þar sem kreppan hafi skollið á á þeirra vakt og þeir ekki gert „eitthvað“ í því eða tekið „ábyrgð“ á ástandinu.

Það er semsagt verið að röfla endalaust í kringum það að Davíð Oddsson og Geir H. Haarde eigi að víkja eða boða eigi til kosninga. Heldur þetta fólk að við almenningur skiljum ekki hvað sé verið að segja nema með því að hlusta á langar líkingasögur af skipum, skipstjórum, bátslekum, hásetum, öldubrimum, þjóðvegum, rútum, bílstjórum, farþegum, hestum, ám og öðru bölvuðu rugli.

Ég held að þetta sé vegna þess að flestir sem tjá sig um þetta hafa ekki hundsvit á því hvað hefur gerst eða er að gerast og geta ekki látið nægja að segja eina setningu: „Það er allt í fokki og ég hef ekki hugmynd um af hverju og til þess að eitthvað verði gert eiga allir sem hafa ráðið einhverju að víkja og boða til kosninga.“ Eða: „Það er ekki ráðlegt að breyta um stjórn rétt á meðan verið er að leysa þessi verkefni en rannsaka á málið og kjósa þegar um hægist.“ Merkingin á þessum sjónarmiðum verður ekkert skýrari þótt við hlustum á lærða fyrirlestra um að skipta verði um skipstjóra í brúnni eða að ekki megi skipta um knapa í miðri á.

Afsakið hvað ég er pirraður af litlu tilefni.

Mér líður eins ær sem þolir ekki jarmið í hinum ánum.