Sniðugur leikur

Sniðugur leikur hjá Pólverjum að reyna að nota þetta til að styrkja sig í samningaviðræðunum. Hins vegar geta menn spurt hvort ekki þurfi þá að reikna út hver staðan væri ef aldrei hefði til styrjalda eða þjóðarmorða komið í Evrópu frá upphafi.

Pólland vill að þeir látnu teljist með

Áfengi er gott fyrir heilsuna

Áfengi dregur ekki aðeins úr líkum á krabbameini og blóðtappa heldur minnkar það einnig verulega líkurnar á því að verða fyrir lest.

Réttað yfir Dana sem hrinti Íslendingi fyrir lest

Hlutverk þingsins?

Danski lektorinn sem vísað er til í fréttinni ætti kannski að kynna sér þá reglu að ríkinu beri ekki að ganga lengra í að skerða stjórnarskrárvarin réttindi en nauðsynlegt er til að ná lögmætu markmiði. Fortakslaust bann þarf ekki alltaf að standast stjórnarskránna. Hér má m.a. vísa til dóms Hæstaréttar Íslands í málinu þar sem reyndi á hvort tóbak mætti vera sýnilegt í versluninni Björk (minnir mig). Það var ekki talið að gætt væri stjórnskipulagslegs meðalhófs við setingu umræddra laga og því væru lögin brot gegn stjórnarskrárvörðu tjáningar og atvinnufrelsi.

Gefum okkur:

1)að markmiðið með reykingarbanni sé að fólk geti unnið hjá og heimsótt slíka staði án þess að anda að sér tóbaksreyk og

2) að unnt sé að koma því þannig um hnútana, án fortakslauss banns, að reykur berist ekki til starfsmanna eða reyklausra gesta (t.d. með reykherbergjum þar sem ekki er drukkið, reykgrímum, eða einhverju sem hugvitssamir veitingamenn kynnu að finna upp á).

Ef ofangreindar forsendur eru fyrir hendi þá tel ég mega vefengja þá niðurstöðu að nauðsynlegs meðalhófs hafi verið gætt við skerðingu á stjórnarskrárvörðum eignar- og atvinnurétti þeirra veitingamanna sem vilja bjóða upp á reykingar hjá sér.

Danskir veitingamenn æfir vegna reykingabanns

19. júní er áminning um hvað felist í hugtakinu jafnrétti

19. júní 1915 fengu veittu íslenskir karlmenn íslenskum konum kosningarétt og kjörgengi til Alþingis. Það var svo sannarlega réttlát ákvörðun.

Ójafnréttið fyrir þann dag var ekki og verður ekki réttlætt með neinu. Þá voru það karlar sem einokuðu löggjafarsamkunduna og meinuðu konum um réttindi sín. Þeir höfðu engan siðferðislegan rétt á því þrátt fyrir að hafa lagalegan rétt til þess í krafti meirihluta á Alþingi.

Í dag vilja sumir stjórnmálamenn setja lög sem banna eigendum fyrirtækja að ráða því hverjir stjórni eignum þeirra, t.d. með reglum um kyn stjórnarmanna, jafnvel þótt eigendurnir hafi ekki stigið á tær neins með rekstri sínum og einungis skapað störf sem fólk annað hvort þiggur eða afþakkar og greitt skatta, sem ríkið afþakkar aldrei.

 Lög í þessum dúr eiga enga siðferðislega innistæðu. Breytir þar engu um þótt meirihluti kunni að verða fyrir slíkum lögum á Alþingi, rétt eins og það var einu sinni meirihluti fyrir því að veita konum ekki kosningarétt.

 

 

Níu þingmenn Norðvesturkjördæmis fengu bleika steina

Ég kvíði alltaf 17. júní...

...því þá kemst maður sjaldnast hjá því að heyra lagið Hæ hó jibbijei og jibbijei, það er kominn 17 júní.

Guð gefi að íslenskum tónskáldum takist einhverntíman að semja betra lag um þennan merka dag.

 Ef ekki þá veit ég ekki hvort ég óttast meira um geðheilsu mína eða framtíð íslenskrar tónlistar.

Á milli 20-30 þúsund manns í miðborginni

Eins gott að ég grilla bara 29 sinnum á ári...

..það er eitthvað við þessa þrítugustu grillun...

Það er annars engin ástæða til að ætla annað en að krafa verði gerð um að banna grillmat. Sé hann jafn óhollur fólki og óbeinar reykingar eru sagðar vera þá eru engin rök með því banna ekki fólki að grilla sig í hel af fúsum og frjálsum vilja eins og að fara sjálfviljugt inn á staði fyllta sígarettureyk.

 

Grillarar lifa hættulegu lífi

Áhrifin eru ekki aðalatriðið

Ég hef lengi átt í mikilli innri baráttu um afstöðu mína til dauðarefsingar. Ætla að gera tilraun til að komast að niðurstöðu með rökhugsunina eina að vopni.

Fyrir mér eru það annars vegar prinsipp og hins vegar praktísk sjónarmið sem hér skipta máli:

1) Prinsippið - Er réttlætanlegt að ríkið deyði fólk af yfirlögðu ráði? Þessu svara ég þannig að ríkið hefur aðeins siðferðislegan rétt á að gera það sem einstaklingar, einn eða fleiri, hefðu haft siðferðislegan rétt á að gera ef ríkisvaldið væri ekki til. Ég get alveg ímyndað mér öfgakenndar aðstæður þar sem manni kynni að þykja siðferðislega réttlætanlegt að einstaklingur dræpi einhvern sem hefði t.d. misnotað, pyntað og drepið fjölskylduna hans eða eitthvað álíka. Þar sem við höfum falið ríkisvaldinu einkarétt á að refsa fyrir glæpi er kannski ekki í prinsippinu óeðlileg krafa aðstandanda hræðilegra glæpa að ríkið lífléti glæpamenn sem þessa að afloknum réttlátum réttarhöldum hvar sekt yrði sönnuð.

Niðurstaða mín er því sú að það sé ekki alltaf rangt í prinsippinu að ríkið drepi fólk, eins mótsagnakennt og það kann að hljóma úr munni frjálslynds manns.

2)  Praktíkin - Eru dauðarefsingar réttlætanlegar með tilliti til afleiðinga þeirra? Ég vara sérstaklega við því að fólk hoppi beint yfir praktísku rökin áður en það afgreiðir grundvallarafstöðu sína (liður 1)). Ef dauðarefsing er í prinsippinu röng þá er fráleitt að praktísk rök geti leitt til þess að hún sé í lagi. Ótrúlegt en satt þá hættir stjórnmálamönnum og almenningi til að gleyma prinsippumræðunni og fer beint í að réttlæta aðgerðir ríkisins út frá jákvæðum afleiðingum þeirra. Langtíma neikvæðar afleiðingar þessa eru þær að prinsippin gleymast og verða ekki til í hugum fjöldans. Gott dæmi um þetta er fíkniefnabannið. Því næst kom reykingabannið. Næst verður það transfitubannið. Því næst eitthvað annað og annað þar til við sitjum uppi með það að ráða ekki lífi okkar sjálf því að búið er að ákveða hvað sé okkur fyrir bestu. Umræðan um hvort það væri ekki réttur fólks að gera eitthvað sem eingöngu skaðar það sjálft (t.d. að fara ótilneytt inn á reykingastað eða reykja þar sjálft) fór aldrei fram. Að mínu viti hefur það engin áhrif á réttmæti þess að foreldri morðingja barna sinna hefni sín hvaða afleiðingar það hefur. Sama á við þegar metið ef hvort ríkið, sem hefur tekið fram fyrir hendurnar á foreldrinu með refsingar, geti beitt dauðarefsingu.

Þeir sem í prinsippinu eru ekki andvígir dauðarefsingum, eins og ég, verða því að skoða hvort praktísk rök leiði til þess að þeir séu mótfallnir þeim eða hvort þau leiði til þess að þeir leggist gegn dauðarefsingum.

Fyrir mér eru rökin um að dauðarefsingar komi í veg fyrir morð síðar fremur léttvæg af þeim sökum að mér finnst mestu skipta hvað viðkomandi einstaklingur gerði og hvort öruggt sé að hann hafi gert það. Það hefur því lítil sem engin áhrif á afstöðu mína hvað aðrir gera í kjölfarið að búið er að leysa úr tilteknu máli.

Þau praktísku rök sem mér finnst skipta mestu máli eru sú staðreynd að sönnun í sakamáli er nær aldrei 100%. Í morðmálum er alltaf dæmt út frá ákveðnum líkum (síðasta orð gæti gefið það til kynna að ég væri með tvíræðni en svo er ekki!). Það þýðir að ein af hverjum 100, 1000 eða milljón sakfellingum er röng og viðkomandi hefur verið saklaus þrátt fyrir að flest benti til þess að hann hafi framið glæpinn. Ég get ekki fallist á dauðarefsingar af þessum sökum, þrátt fyrir niðurstöðu mína um að það gæti verið réttlætanlegt í prinsippinu. Sú tilhugsun að fyrr eða síðar verði saklaus maður tekinn af lífi veldur því að ég leggst gegn lögum umdauðarefsingar. Ég viðurkenni að hér er ég eflaust í mótsögn við sjálfan mig þar sem ég leggst ekki almennt gegn því að mönnum sé refsað þótt sömu rök eigi við um að slæmt sé að annað slagið sé saklausum manni gert að sitja í fangelsi eins og að annað slagið sé saklaus maður drepinn.

 Niðurstaða -  Ég tel aðstæður kunna að koma upp þar sem dauðarefsing er réttmæt en leggst gegn því að dauðarefsing verði tekin upp af ótta við að saklaust fólk verði myrt af ríkinu. Viðurkenni jafnframt að sætta mig við að saklaust fólk geti verið gert að sitja í fangelsi. Upplýsingar um áhrif dauðarefsinga hafði engin áhrif á þessa niðurstöðu. 

Áskilnaður - Ofangreint var einungis tilraun til að komast að niðurstöðu í máli sem hefur plagað mig lengi - áskil mér allan rétt á að skipta um skoðun í þessu eins og öðru þegar ég hef heyrt fleiri rök eða íhugað málið betur.

 

Rannsóknir benda til að dauðarefsingar dragi úr morðtíðni

Af umboðsmönnum

þegar umboðsmaður manns skipar manni að mæta í blaðaviðtal þá hlýtur maður að vera poppstjarna, nú eða pólitíkus í Danmörku.

Fogh ber fyrir sig tjáningafrelsi

Að velja sér lögmann

Það vekur undrun mína ef menn sem eru sakaðir um stríðsglæpi fái ekki að velja sér verjendur eins og aðrir sakamenn.

Taylor segist ekki reikna með sanngjörnum réttarhöldum

Af bönnum

Reykingamaðurinn A á hús og reykir þar eins og stompur án afskipta neins.

B vill endilega koma inn til hans og stendur A því ekki í vegi. Síðar sækist B eftir því að fá að vinna þarna inni hjá A þrátt fyrir að vita allt um reykingarnar. A samþykkir einnig þessa ósk B. Þessi samskipti A og B hafa ekki áhrif á neina aðra.

Hvað réttlætir afskipti C af þessum samskiptum A og B hér að ofan?

Reykingabann á skemmtistöðum gæti skilið milli feigs og ófeigs